«کیهان کلهر»- آهنگساز و نوازنده‌ی برجسته‌ی کمانچه- دومین کنسرتِ خود را با همراهی «اردال ارزنجان» در حالی روی صحنه برد که این کنسرت را به «هنگامه اخوان» – پیشکسوت موسیقی قشقایی- تقدیم کرد. او در کنسرت‌های اخیر خود تصمیم گرفته است هر شب از کنسرتِ خود را به هنرمندانی که شاگردان زیادی را تحویل جامعه هنری ایران داده‌اند، تقدیم کند. کیهان کلهر و اردال ارزنجان تا دهم اسفندماه مشغول برگزاری کنسرتی بداهه هستند که با کمانچه و باغلاما اجرا می‌شوند.
این نوازنده‌ی برجسته‌ی کمانچه، در صحبت‌های کوتاهی در این باره گفت: «شب گذشته کنسرت را به استاد بهمن رجبی تقدیم کردم و امشب می‌خواهم به یکی دیگر از استادان و پیشکسوتان موسیقی آن را تقدیم کنم. از آنجایی که ما بیشتر روی صحنه و در حال اجرا هستیم، کارمان بیشتر در چشم است در حالیکه استادانی هستند که بدون سر و صدا مشغول فعالیت‌‌اند و سایه‌شان بر سر موسیقی ایران است. کار ما بیشتر اجرایی است در حالیکه کار اصلی را که تربیت شاگردان است به واقع آنها انجام می‌دهند. از این نظر اهمیتشان بسیار زیاد است و حق بزرگی حداقل بر سر جامعه موسیقی دارند. این حق زمانی بزرگتر می‌شود که از یک خانم صحبت می کنیم؛ هنرمندی که به واسطۀ بسیاری از تنگ‌نظری‌ها بیست و چندسال است که فعالیت محدودی داشته و در عین حال دلسرد نشده است. او استعداد درخشانی در موسیقی ایرانی بوده و هست و کماکان در حال تربیت شاگرد است. به همین دلیل کنسرت امشب را به بانو هنگامه اخوان تقدیم می‌کنیم.»
کیهان کلهر و اردال ارزنجان که پیش از این بارها در کشورهای مختلف از جمله ایران به اجرای قطعات پرداخته‌اند و آلبوم‌هایی از آثارشان را منتشر کرده‌اند، این روزها بار دیگر در آخرین هفته‌های سال ۹۶ روی صحنۀ تالار وحدت حاضر شده و به اجرای قطعات می‌پردازند. این کنسرت همچون دفعات قبل در قالب بداهه‌نوازی است و قطعات با کمانچه و بائلاما اجرا می‌شوند. کنسرت امشب تا نهم اسفندماه ساعت ۲۱:۳۰ و شب آخر (دهم اسفندماه) ساعت ۱۸:۳۰ خواهد بود.
این دو هنرمند، این کنسرت‌ها را در سانفرانسیسکو و ساراتوگا (مرکز هنرهای مونتالوو) برگزار خواهند کرد. اگرچه «کیهان کلهر» در فعالیت‌های خود در خارج از ایران، با بسیاری از آهنگسازان و نوازندگان فعالیت داشته است؛ اما به نظر می‌رسد که همکاری او با «ارزنجان» بیش از هر نوازنده‌ی دیگری ادامه داشته و حالا نزدیک ۱۵ سال است که این دو با یکدیگر همکاری داشته و آن‌طور که به نظر می‌رسد، زبان یکدیگر را به خوبی درک کرده‌اند
.
«کلهر» پیش از این درباره‌ی این همکاری گفته است: «من هر زمان همکاری‌ام را با یک نوازنده شروع می‌کنم، سعی می‌کنم قبل از آن یک رابطه‌ی حسی با نوازنده برقرار کنم. من و ارزنجان وقتی اولین کارمان را با یکدیگر ضبط کردیم، یک ماه بود که همدیگر را می‌شناختیم. من چند باری به ترکیه رفتم و درباره فرم و موسیقی و مسایلی از این دست صحبت کردیم. بعد این همکاری ادامه پیدا کرد و در حال حاضر دوستان بسیار خوبی هستیم. او جدای از اینکه موزیسین بزرگی است، انسان بزرگی نیز هست و در کنارش اوقات خوبی دارم و بسیار راحت هستم. طبیعتا با این رابطه و راحتی که پیش می‌آید، ساز زدن هم راحت می‌شود. تعارفات کنار می‌رود. من با شجاعت حسین خان هم تا اندازه‌ای چنین رابطه‌ای دارم؛ اما رابطه‌ام با ارزنجان به گونه‌ای است که بعضی وقت‌ها فکر می‌کنم انگار یک نفر دارد، دو ساز می‌زند. این تجربه را من با هیچ نوازنده دیگری نداشتم. آنقدر من از ساز زدن کنار او لذت می‌برم و به اندازه‌ای با ذهن همدیگر آشنا هستیم که وقتی کنار هم می‌نشینیم، اصلا لازم نیست به همدیگر حتی نگاه کنیم. شما در آن دی‌وی‌دی تالار وحدت هم دقت کنید، همین جریان حاکم است. این موسیقی خودش مثل موج جلو می‌رود و من از این همکاری بسیار راضی هستم. فکر می‌کنم بهترین دونوازیی است که من با یک نوازنده دیگر – چه ایرانی و چه غیرایرانی- انجام داده‌ام. رابطه من با نوازنده‌هایی که همیشه با آنها کار کرده‌ام یک رابطه متداوم بوده است. حداقل من خواستم این طور باشد. این مساله را در همکاری من با شجاعت حسین‌خان، یویوما، اردال ارزنجان، بروکلین رایدر و غیره می‌توان مشاهده کرد. یعنی پشت تمام این همکاری‌های موسیقایی یک رابطه انسانی هم وجود داشته . جز این اگر باشد، حاضر به همکاری با نوازنده‌ای نیستم؛ چون دوست دارم شنونده‌ی این آثار هم با من زندگی و پیشرفت کند و متوجه این رابطه انسانی پشت این اثر باشد.»
